کاش می شد دوتایی باز برویم به آن دنج آرام و دست هایمان را به هم گره بزنیم و دوتایی فریاد بزنیم تا عرش تا....
برایم بگو از ضجه هایت . اگر تو نیاز نداری من نیاز دارم بگو! خواهش می کنم بگو!
شعر آدمی را می پروراند ، روح را به جریان می اندازد و نشاط را می افشاند.
افتاده ام به شعرگویی و شعرخوانی؛
خلوت های روزانه و شبانه ام مملو شده از لذت چرخیدن در وادی اشعار فریدون مشیری عزیز و قیصر امین پور دوست داشتنی ، در هم نشینی با طبیعت زیبای نیما ، در گفته های دل نشین اخوان ثالث و اشعار ناب رهبرم خامنه ای و ...
می خوانم و روزهایم را پر می کنم ، سبزی و طراوت برم حاکم می شود و روحم به پرواز در می آید
می رقصم و می رقصم و می رقصم،
آوازخوان می چرخم و جدا می شوم از تلخی های روزگار و وارد دنیای آرام بخش ملکوت می گردم.
با این اشعار نغز _ پر مغز احساس خوش رهایی بی خودم می کنم و بی خودانه به حرکت وا میداردم ، در پی سکوت نیمه شب ها روح خسته ام را نوازش می کند و در وجودم آرامشی ژزف می اندازد!
و چه زیباست انسان بودن ، چرا که همه این لذت های عمیق و مستی آور تنها مخصوص انسان و آدمیست!
چه خوب که انسانم ، حتی اگر انسان بودنم برگرفته از جبر باشد!
خدای را سپاس!
خسته ام ، فرسوده ام ، درد و رنج تا عمق وجودم ریشه کرده است....
از درون و بیرون فشارهاست که حمله می کنند و من قد علم کرده ام و کوتاه نمی آیم.
روزهای سختی را می گذرانم و مشکلات هجوم می آورند، تلخی ها و غصه ها از سمت های مختلف سلامم می دهند و من چه جسورانه مقاومت می کنم چرا که اگر کمی ، تنها کمی تسلیم شوم آن چنان بر زمین می خورم که دیگر هیچ کس نمی تواند بلندم کند.
گاه تاب و توانم کم می شود ، گاه قوای وجودی ام تحلیل می رود ، گاه احساس می کنم پاهایم دیگر تحمل ایستادن ندارند ، اما می بینم که نیفتاده ام و در این زمان ها وجود خدایم در کنارم دوباره توانم می دهد.
در این دوران پر فشار ، آدمها به جای آنکه یاورم باشند دردم را بیشتر می کنند ، با انتظارات غیر معقولشان با کنایه ها و ... با اندیشه هایشان ، با گفتار و رفتارشان مرا تا عمق مرداب تنهایی رها می کنند!
در این تنهایی محض اگر خدای قادر مطلقم در کنارم نبود ، اگر در این روزهای سخت و عذاب آور او همراهی ام نمی کرد و یاری اش نبود ، اگرجواب سوال هایم را نمی داد و آرامم نمی کرد و محرم دردهای سنگینم نبود ، هر آن به کمتر از صفر می رسیدم و تمام می شدم!
نمی دانم وحید تمنا بود یا بابک اسماعیلی که می گفت وقتی آدم له می شود و اما این له شدن را تحمل می کند ، وقتی روزگار له شدن تمام شد ، مثل فنری که بسته شده بوده و اکنون رها شده می جهد ، پر شتاب!
و من در انتظارم ، در انتظار جهش و رشد و تکامل و تعادلی که در پس این عدم تعادل کسب کنم!
یک رهگذرم , مثل بقیه رهگذرها! چند صباحی رو باید درین دنیا بگذرونم و برم ... درین دنیای موج در موج...که هر از گاهی موجی می آید و موج قبلی را در تلاطم خود به قعر دریای زندگی می کشونه , دنیایی که هیچ جایش یک دست نیست , که پر هست از پستی و بلندی , و تماماَ قطع است و بعد وصل و باز قطع و باز وصل و باز ...